Frá einni haugryðgaðri rútu til rútuveldis

Grallari sem fékk skólaaksturinn

Þegar Fellahreppur auglýsti skólaakstur til umsóknar sumarið 1990 sótti 24 ára gamall Hlynur Bragason um verkið þrátt fyrir að eiga enga rútu. Hann var nýorðinn faðir og kaupa íbúð svo hann vantaði meiri vinnu til að afla tekna fyrir heimilið.

„Þá var ég 24 ára, nýbúinn að ná mér í konu, fyrsta barnið komið í heiminn og við að auki nýbúin að kaupa okkar fyrstu íbúð í Fellabænum,“ segir Hlynur um ákvörðunina sem breyttu öllu.
Aðrir umsækjendur voru eldri maður úr sveitinni, ein kona og pabbi hans, en Hlynur hlaut starfið. Viðbrögðin voru þó misjöfn.

„Það helgaðist af því að ég var svona dálítill grallari á yngri árum og átti það til að keyra nokkuð hratt og jafnvel eyðileggja bíla í og með. Í öllu falli þótti mörgum ekki gáfulegt að setja mig undir stýri með skólabörn,“ viðurkennir hann.

Skipti á Fox-jepplingi og haugryðgaðri rútu

Þegar starfið var í höfn stóð Hlynur frammi fyrir vandamáli – hann átti bara gamlan Suzuki Fox sem dugði ekki til skólaaksturs. Lausnin kom úr óvæntri átt. „Ég vissi að Dagur gamli sem átti þá Dagsverk átti þá einhverja eldgamla, haugryðgaða rútu og ég hélt rakleiðis til hans og úr varð að við skiptum á gömlu rútunni og Fox-jepplingnum mínum alveg á sléttu.“

Mitsubishi Rosa – eða Rósan, 20 manna rúta, var svo ryðguð að krakkarnir í aftari sætunum hurfu í rykskýinu á þurrum dögum á ferð um Fellin. Hlynur fékk stundum glósur fyrir útlitið á farartækinu, bæði frá krökkunum og foreldrunum, en gekk allt vel.

Nafnið á fyrirtækinu kom úr könnun í skólanum

Árið 2007 þurfti Hlynur að stofna einkahlutafélag og vantaði nafn. „Ægilega góð vinkona mín í dag var á meðal þeirra fyrstu krakka sem ég ók og eitt sinn galaði hún aftast úr rútunni: „Má ég skipta um sæti Hlynur?“ Ég greip þetta á lofti og vildi vita hvort henni fyndist ég sætur en hún sagði það alls ekki vera svo.“

Í kjölfarið fór fram skoðanakönnun í Fellaskóla um hvor væri fallegri, Hlynur eða einn kennari sem taldi sig huggulegan. Skólablaðið gekk í málið með skoðanakönnun þar sem Hlynur hafði betur. Þegar nafn vantaði á fyrirtækið kom skólastjórinn fram með tillöguna Sæti í þrautakeppni í vorferð starfsfólks skólans – en ein þrautin var að finna nafn á fyrirtæki skólabílstjórans.

Kynntist konunni á hjóli í Öskjuhlíð

Ein skemmtilegasta saga Hlyns varðar það hvernig hann hitti eiginkonu sína Hrafnhildi Lindu þegar hann starfaði í Reykjavík. „Einn góðan veðurdag þegar ég var laus úr vinnu ákvað ég að taka rúnt á hjólinu mínu, Suzuki 1800, um bæinn. Ég hélt út á Kringlumýrarbrautina og fartaði tíkinni eins og hún komst. Fór alltof hratt um og ákvað fyrirvaralaust að prófa að halda inn í Öskjuhlíðina."

Þar sat ein kona á minnismerki og hugleiddi lífið. Hlynur ákvað að bjóða henni í kaffi og kleinur. „Mér datt einhvern veginn í hug að bjóða henni bara í kaffi og kleinur sísona og hún hefur bara ekkert farið neitt síðan.“

Frá einni rútu til 15 bíla og skipulagðra ferða

Í dag rekur Sæti ehf. 15 rútur og er eitt stærsta fólksflutningafyrirtæki Austurlands. Hlynur hefur loks dregið sig úr hlé frá daglegum akstri og einbeitir sér að skrifstofuvinnu ásamt eiginkonu sinni. „Nei, ég hef loksins komið mér meira inn á skrifstofuna og vinn þar svona að mestu með konunni minni. Ég er nú loks kominn með sérstakan akstursstjóra sem heldur utan um alla keyrslu.“

Fyrirtækið sér um skólaakstur í Fellum og víðar, en einnig ferðir fyrir skemmtiferðaskip og ferðamenn. Hlynur segir fyrirspurnir frá skipum miklar og tímafrekar. Sæti sinnir slíkum ferðum um allt land.

„Það er augljóslega fólk sem veit af öðrum möguleikum í landi en skipafélögin eru að bjóða og þessir hópar leita til dæmis til okkar og þetta getur alveg verið töluverður fjöldi fólks eða allt upp í um 200 manns.“

Ferjuævintýri og framtíðarhorfur

Fyrir tíu árum keypti Hlynur ferjuna Lagarfljótsorminn með hugmyndir um ferðaþjónustu, en sú saga fór sínar eigin leiðir þegar óx rækilega í fljótinu í flóði árið 2017.

„Menn fóru að tala um að báturinn færi hugsanlega af stöplum sínum í fjörunni. Ég hélt nú ekki enda er báturinn sá um 100 tonn. Svo við gönguferð niður í fjöruna nokkrum klukkustundum síðar var báturinn nánast kominn út í fljótið svo hafa þurfti hraðar hendur til að ráða bót á þeim málum. Það tókst giftusamlega þó ekki kynni ég nokkurn skapaðan hlut að stýra svona stórri ferju. Kunni þá varla að stýra árabát.“

Lengri útgáfa birtist í Austurglugganum. Hægt er að panta áskrift hér.